Waarom zingt Madelon


“Muziek is de rechtstreekse uitdrukking van het wezen van het leven”
Arthur Schopenhauer

Vreugde en troost
Als jong meisje zong ik, danste ik, en speelde klassiek piano. Ik vond altijd vreugde en troost in de muziek. Zowel mijn vader als moeder waren muzikaal. Mijn moeder werd op jonge leeftijd helaas langdurig ziek. Mijn vader leek kerngezond en sterk, maar stierf jong. Het had beiden impact. Alsof ik leefde met een zwarte leegte vanbinnen. Door de aandoening ‘tuba aperta’ hoorde ik vaak mijn eigen stem, bloeddruk en ademhaling als in een kathedraal. Heel vermoeiend, je kunt er haast niet mee zingen.

Door mijn interesses en ambities, en door mijn ‘zorgrol’ richting familie, dacht ik weinig tijd te hebben voor muziek. Van mijn 24e tot mijn 28e zong ik 1 keer per week bij het Gelders Opera en Operette Gezelschap. Onze deelname aan Het World Liberty Concert in Arnhem met The Alan Parsons Project in 1995 met 50.000 mensen publiek, was een indrukwekkend hoogtepunt. “You’re the voice, try and understand it!”, en dat met 50.000 ‘voices’ tegelijkertijd”. Het woord ‘persona’ is niet voor niks afgeleid van ‘klinken’ (per sonare). De mens zal klinken! Ik wilde graag jazz en pop zingen. Ik volgde af en toe een workshop. Rond mijn dertigste nam ik zangles bij Lennaert Roos. Zijn creativiteit en zijn levenskunst inspireerden mij enorm. Maar hij verhuisde.

“You’re the voice, try and understand it!”

Mijn lichaam als instrument
Ik werkte hard in het bedrijfsleven. Jaren lang. Ik kreeg last van zenuwpijn in schouders en armen. Continue pijn.  Terwijl het zingen als een zachte stem vanuit mijn binnenste bleef lonken: “Zing, Madelon, zing!”. Ergens in de wervelwind van gezelligheid en verbinding in een workshop-week van Lisette Elbers in 2006 kreeg ik van Gé Bijvoet (een fantastisch pianist, docent, filosoof) deze vraag: “Heb jij last van je schouders of hebben je schouders last van jou?” Ik besefte dat mijn lichaam mijn instrument is. En dat ik mét pijn in mijn lijf me gelukkig kon voelen. Ik werd parttime zelfstandig tekstschrijver en kreeg grote klanten. Ik volgde ook 3 jaar de Djam-opleiding in Amsterdam van 2006-2009. Ik leerde er veel over samen musiceren, en over de technische kanten van muziek. Het serieus nemen van mijn innerlijke stem liet de pijn in mijn lijf langzamerhand verdwijnen. Ik volgde iedere zomer jazzworkshops (met zang- en improvisatielessen door o.m. Justin Binek, Kristen Cornwell, Kristina Fuchs, Barbara Wiernik, Fay Claassen en veel andere goede docenten). Ik volgde ruim 10 jaar lang jazz-zanglessen bij de inspirerende jazz- en latinzangeres Caroline Lobanov in Utrecht. Ik zong 10 jaar in een bigband,  10 jaar in diverse combo’s en al 15 jaar in het duo True Colors met gitarist Hans Bormann. Ik zong als ‘zingend blaasinstrument’ in muzikale projecten gericht op muziek van Snarky Puppy en Kamasi Washington, geleid door Iman Spaargaren.

Het donker in het licht zetten
De combinatie van zingen en ondernemen  was geknipt voor mij. Totdat er nieuwe zorgen kwamen: mijn intelligente broer verloor zichzelf in achtervolgingswaan, mijn moeder ging er aan onderdoor, en twee nog jonge schoonzussen werden ernstig ziek. In november 2019 stierf mijn schoonzus, mijn moeder raakte enige maanden erna in het ziekenhuis op de dag dat haar 2e partner stierf, en 3 maanden daarna, in covid-tijd, stierf plotseling mijn broer. Ik hield mezelf gaande met online fadolessen door de fijngevoelige zangeres Magda Mendes. Al mijn verdriet stopte ik in de muziek. Aangemoedigd door mijn partner en door therapeute Alette van de Lagemaat, vroeg ik meesterpianist Bert van den Brink en gitarist Hans Bormann om met mij een rouw-concert te geven in mijn eigen huiskamer. Mijn verdriet werd muzikaal in het licht gezet en veranderde van vorm.

Alchemie en resonantie
In 2022 vierde ik alsnog mijn ’50e verjaardag’ met een concert in het Beauforthuis. Wat voelde dat goed! Een knalfeest, samen met lieve mensen die mij op mijn muzikale pad hadden vergezeld en geholpen. Meer zelfonderzoek in een tweejarige opleiding op het gebied van transpersoonlijke psychologie bracht waardevolle nieuwe inzichten. Mijn ‘zwarte leegte’ transformeerde langzaam in een moeras met bloemen eromheen. Mijn oor heelde door het gehoor dat ik kreeg. Migraine-aanvallen verminderden langzamerhand in aantal en sterkte. Nieuwe muzikale samenwerkingen volgden,  zoals met de inspirerende muzikanten van combo ‘Madelon and the groove gurus’. Magda Mendes beveelde de fijnbesnaarde gitarist Hans van Gelderen aan om de Portugese levensliedjes ook in het theater te brengen. Bert van den Brink was er wel voor in om samen met Hans in deze muziekstijl te avonturieren op zijn accordeon. De samenwerking binnen dit driemanschap bleek een gouden vondst. I still feel like singing.

 

“Music is magic”😉